Германская акупацыйная палітыка вызначалася мэтамі вайны Германіі супраць СССР. Галоўная з іх - захоп "жыццёвай прасторы", якое давала б невычэрпныя матэрыяльныя рэсурсы. Каб заручыцца падтрымкай нямецкага народа, яму выклікалі, што вайна вядзецца для паляпшэння яго дабрабыту, чаму будуць спрыяць зямлі на ўсходзе з іх сельскай гаспадаркай і прамысловасцю. Уся акупацыйная палітыка была накіравана на выкарыстанне людскіх і матэрыяльных багаццяў Савецкага Саюза. Гэтаму былі падпарадкаваныя ваенныя, палітычныя, ідэалагічныя і гаспадарчыя мерапрыемствы, распрацаваныя яшчэ да нападу Германіі на СССР. Нацысцкія кіраўнікі, разлічваючы на хуткую ваенную перамогу над савецкім дзяржавай, аддавалі сабе справаздачу ў тым, што яго народы, у першую чаргу славянскія, не змірацца з паразай. Таму яны мелі намер асноўны ўдар нанесці па рускаму народу, як самому шматлікаму. Планавалася раздзяліць тэрыторыю Расіі і скараціць яе насельніцтва шляхам пазбаўлення медыцынскага абслугоўвання і высялення значнай часткі жыхароў за межы асвойваем немцамі тэрыторыі. Пакінутую частку меркавалася ператварыць у паслухмяную працоўную сілу. Прадугледжвалася таксама выселіць з найбольш эканамічна выгадных рэгіёнаў - Прыбалтыкі і Ингерманландии (мясцовасць вакол Ленінграда), паўднёвай частцы Украіны (Таўрыі) і Крыму - больш 20 млн карэнных жыхароў і засяліць іх немцамі, а таксама максімальна онемечить прыбалтыйскія народы ("перавесці на глебу нямецкай культуры "). Фактычна права расстрэлу давалася кожнаму нямецкаму вайскоўцу, так як, згодна з распараджэннем Гітлера, падпісаным 13 мая 1941 г. начальнікам штаба вярхоўнага галоўнакамандавання, з салдат і афіцэраў здымалася ўсякая адказнасць за паводзіны ў адносінах да насельніцтва захопленых на ўсходзе раёнаў. У той жа час ад іх патрабаваліся рашучыя дзеянні супраць партызан і любых спробаў актыўнага ці пасіўнага супраціву. Каб засцерагчы тыл сваіх войскаў і бесперашкодна рабаваць акупаваную тэрыторыю, планавалася выявіць і ліквідаваць самых актыўных і непрымірымых ворагаў нацызму, да ліку якіх былі аднесены камуністы, іх кіраўнікі, дзяржаўныя чыноўнікі, вайсковыя палітычныя работнікі, савецкія актывісты, інтэлігенцыя і проста адукаваныя людзі. Неадкладнай кары павінны былі падвяргацца партызаны, падпольшчыкі і сабатажнікі, а па нацыянальнай прыкмеце - усё габрэі і цыганы. Рухаючыся непасрэдна за войскамі, яны забяспечвалі захоп матэрыяльных каштоўнасцяў, савецкіх архіваў, дакументаў партыі і грамадскіх арганізацый, дзейнічаючы па ўласным меркаванні, праводзілі "акцыі" па ліквідацыі насельніцтва. Акрамя адмысловых атрадаў у тыле войскаў знаходзіліся аператыўныя атрады і групы з тымі ж задачамі. У 1941-1944 гг. яны вынішчылі на акупаванай тэрыторыі каля 2 млн савецкіх грамадзян. Рэйхкамісарыят "Остланд", заснаваны 25 ліпеня 1941 года, ахопліваў Эстонію, Латвію, Літву, Паўночную Беларусь, частка тэрыторыі Ленінградскай і Пскоўскай абласцей. Яго ўзначальваў гаўляйтэр Г. Лазе з рэзідэнцыяй у Рызе. 1 верасня 1941 г указам Гітлера ствараецца рэйхкамісарыят "Украіна" на чале з гауляйтера Э. Кохом з рэзідэнцыяй у Роўна. У яго ўключаліся частка тэрыторыі Украіны, паўднёвыя раёны Беларусі і Крым. Рэйхскамісарыята дзяліліся на генеральныя камісарыяты, а яны, у сваю чаргу, на абласныя камісарыяты. Вобласць складалася з акругаў, узначаленых обер-бургамістр, а акругі - з раёнаў на чале з ўправай. У кожны раён ўваходзіла сем-восем валасцей, якімі кіравалі валасныя старшыны (бургамістры). У сёлах і вёсках нямецкімі ўладамі прызначаліся старасты з ліку мясцовых жыхароў. Адказнасць за дзейнасць грамадзянскіх уладаў на тэрыторыі рэйхскамісарыята ўскладалася на міністэрства па справах акупіраваных усходніх абласцей, якім кіраваў адзін з галоўных ідэолагаў германскага фашызму А. Розенберг, які лічыўся знаўцам Расіі. На тэрыторыі, якая ўключала тылавыя раёны груп армій, ўся ўлада канцэнтравалася ў руках ваеннага камандавання. На чале ваеннай адміністрацыі стаяў генерал-кватэрмайстараў галоўнага камандавання сухапутных войскаў. Яму падпарадкоўваліся камандуючыя тылавымі раёнамі груп армій. У тылавых раёнах армій адміністрацыйная ўлада на занятай тэрыторыі знаходзілася ў руках камендантам тылавых раёнаў. Прадстаўнікамі першасных органаў ваеннай акупацыйнай адміністрацыі з'яўляліся палявыя камендант і начальнікі гарнізонаў. Парадак у тылавых раёнах войскаў і ахова аб'ектаў забяспечваліся адмысловымі ахоўнымі дывізіямі, а таксама паліцыяй і рознымі фарміраваннямі. На акупіраванай тэрыторыі дзейнічала вялікая колькасць арганізацый гестапа, СС і іншых спецслужбаў германскага рэйха: аператыўныя групы, паліцыянты фарміравання і часткі СС, закліканыя сачыць за насельніцтвам і змагацца з супрацівам акупацыйным уладам. У некаторых раёнах ствараліся прафашысцкія баявыя фарміравання, саюзы і арганізацыі з савецкіх ваеннапалонных і мясцовых жыхароў. Яны не аказалі якога-небудзь ўплыву на становішча на фронце, але з'явіліся значнай сілай у руках вермахта і акупацыйнага апарату ў барацьбе з патрыятычна настроенымі пластамі насельніцтва - удзельнікамі супраціву. На іх сумлення тысячы загубленых жыццяў савецкіх людзей. У пачатку верасня 1941 г. на ўсёй тэрыторыі Беларусі ўсталяваўся нямецкі акупацыйны рэжым, які ўяўляў сабой сістэму палітычных, адміністратыўных, ваенных, эканамічных і ідэалагічных мер, накіраваных на ліквідацыю савецкага дзяржаўнага ладу, рабаванне багаццяў і рэсурсаў, заняволенне і знішчэнне беларускага народа. Ваенная і акупацыйная палітыка нямецкіх уладаў была загадзя распрацавана ў дырэктыўных дакументах. План "Барбароса" вызначаў стратэгію і тактыку нападзення на СССР. Генеральны план "Ост" вызначаў праграму каланізацыі захопленых тэрыторый, анямечвання, высялення і знішчэння народаў Усходняй Еўропы. Інструкцыя пра асобныя вобласці да дырэктывы № 21 плана "Барбароса" ад 13 сакавіка 1941 г. прадугледжвала дэцэнтралізацыю і расчляненне тэрыторыі СССР. Дырэктывы па кіраванню эканомікай у акупіраваных усходніх абластях устанаўлівалі метады эканамічнага рабавання. Дырэктывы вярхоўнага галоўнага камандавання германскай арміі ад 13 мая 1941 г. "Пра ваенную падсуднасць у раёне "Барбароса" і пра асобныя паўнамоцтвы войск" здымалі з ваеннаслужачых германскай арміі ўсякую адказнасць за любыя злачынствы на акупіраванай тэрыторыі. Тэрытарыяльнае адзінства Беларусі перастала існаваць, яна была падзелена на пять частак. Буйнейшай часткай, больш за трэць БССР, стаў утвораны акупантамі на тэрыторыі Віцебскай, Магілёўскай, амаль усёй Гомельскай, ўсходніх раёнаў Мінскай і некалькіх раёнаў Палескай вобласці Тылавы раён групы армій "Цэнтр", які падпарадкоўваўся нямецкай ваеннай адміністрацыі. Ваенна-адміністрацыйныя функцыі тут выконвалі створаныя вермахтам палявыя і мясцовыя камендатуры. Менш за трэць даваеннай тэрыторыі Беларусі складала так званая Генеральная акруга "Беларусь", у якую былі ўключаны былыя вобласці: Баранавіцкая, Вілейская (без паўночна-заходніх раёнаў), заходнія і паўночныя раёны Мінскай і паўночныя раёны Пінскай (усяго 68 раёнаў з 192, што былі ў складзе БССР перад пачаткам вайны). Плошча. Паводле звестак акупацыйных уладаў на снежань 1941 г. тут пражывала 3 млн. 138 тыс. чалавек. Генеральная акруга "Беларусь"разам з генеральнымі акругамі "Літва", "Латвія" і "Эстонія" ўваходзіла ў склад рэйхскамісарыята "Остланд". Яго адміністрацыйны цэнтр знаходзіўся ў г. Рызе. Да рэйхскамісарыята "Украіна" адышла паўднёвая частка Беларусі з гарадамі Брэст, Пінск, Мазыр, чыгункай Брэст-Гомель і ўсімі раёнамі, што знаходзіліся на поўдзень ад яе. Усё справаводства на гэтых тэрыторыях вялося толькі на нямецкай і ўкраінскай мовах. Разліковым грашовым сродкам былі нямецкія акупацыйныя маркі і ўкраінскія карбованцы, якія ўвеў у абарачэнне Ровенскі эмісійны банк. Беластоцкую вобласць акупацыйныя ўлады далучылі да Усходняй Прусіі. На гэтай тэрыторыі дзейнічалі нормы нямецкага права. Кіраўніцтва ўсімі структурамі ўлады ажыццяўлялі нямецкія чыноўнікі. Паўночна-заходнія раёны Вілейскай вобласці ўключылі ў склад генеральнай акругі "Літва". Толькі на тэрыторыі Генеральнай акругі "Беларусь" калабаранты атрымалі права на абмежаванае выкарыстанне беларускай мовы. Нямецкую акупацыйную адміністрацыю - генеральны камісарыят "Беларусь" - тут з 17 ліпеня 1941 г. да апошняга дня свайго жыцця (22 верасня 1943 г.) узначальваў генеральны камісар (гаўляйтэр) В. Кубэ. Пасля яго забойства падпольшчыкамі генеральны камісарыят узначаліў генерал паліцыі К. Готберг. Уся тэрыторыя так званай Генеральнай акругі была падзелена на 10 акругоў (гебітскамісарыятаў). У якасці дапаможных мясцовых устаноў акупанты стварылі гарадскія і раённыя ўправы, у якіх працавалі прадстаўнікі мясцовай калабарацыі. Звычайна аддзелы ўправы дубліравалі назвы і функцыі нямецкіх аддзелаў акруговых камісарыятаў. Напрыклад, у складзе Мінскай гарадской управы былі створаны аддзелы прамысловасці, гаспадаркі, працы і аховы здароўя. Аднак без санкцыі нямецкіх акупацыйных уладаў адміністрацыя ўправы не магла вырашаць нават самыя звычайныя пытанні гаспадарчага і грамадскага жыцця ў гарадах і іншых населеных пунктах адміністрацыйных акругоў. На чале ўсёй гарадской і раённай адміністрацыі стаяў бургамістр. Звычайна бургамістры прызначаліся з ліку беларускіх эмігрантаў. На тэрыторыі былых сельскіх саветаў акупанты стварылі воласці, якія ўзначальвалі прызначаныя імі валасныя старшыні. У вёсках акупацыйную ўладу прадстаўлялі старасты. Уся вертыкаль створанай сістэмы ўлады кантралявалася нямецкімі чыноўнікамі. Каб паставіць на службу рэйха эканоміку Беларусі, акупанты ўжо з ліпеня 1941 г. пачалі рэгістрацыю працаздольнага насельніцтва ў гарадах. Усе прадпрыемствы і ўстановы Беларусі былі ўзяты на ўлік, была праведзена іх дэталёвая інвентарызацыя. 1 снежня 1941 г. у Мінску працавалі 73 прадпрыемствы, а ў красавіку 1943 г. - 150. Рабочыя і служачыя падвяргаліся жорсткай эксплуатацыі. Усё насельніцтва ва ўзросце ад 14 да 65 гадоў у абавязковым парадку прыцягвалася да прымусовых работ, плаціла шматлікія падаткі. Акупанты выкарыстоўвалі і эканамічныя метады кіравання гаспадаркай. На тэрыторыі Генеральнай акругі Беларусь працавалі банкі, у 1943 г. іх было каля 100. Вясной 1942 г. на тэрыторыі Генеральнай акругі Беларусь акупацыйныя ўлады правялі зямельную рэформу. Усе калгасы, іх праўленні, рэвізійныя камісіі былі ліквідаваны, а іх зямля і інвентар перайшлі да ўжытку сялян у рамках так званых "абшчынных гаспадарак". З чэрвеня 1943 года абвяшчалася раздача зямлі сялянам, але яна так і засталася дэкларацыяй. На тэрыторыі Усходняй Беларусі калгасы па-ранейшаму існавалі дзеля забеспячэння харчовых патрэб фронту. Кіраўніцтва рэйха выкарыстоўвала працоўныя рэсурсы акупіраваных тэрыторый, у тым ліку і Беларусі, у якасці рабочай сілы для прамысловасці і сельскай гаспадаркі Германіі. Працэс гэты пачаўся з канца 1941 г., але буйныя памеры набыў на пачатку 1943 г. Усяго за гады вайны нямецкія акупацыйныя ўлады накіравалі на работы ў Германію звыш 400 тыс. жыхароў Беларусі. У адносінах да мясцовага насельніцтва нямецкія ўлады з першых дзён свайго гаспадарання распачалі палітыку генацыду. Праграма каланізацыі акупіраваных усходне-славянскіх тэрыторый прадугледжвала прымусовае высяленне і знішчэнне 75% насельніцтва Беларусі і засяленне "вызваленых" зямель нямецкімі каланістамі. У 1942 г. у сувязі з разгортваннем партызанскага руху забойствы і катаванні мірнага насельніцтва Беларусі набылі сістэмны характар, акупанты спалілі 772 вёскі, разам з 46 992 жыхарамі. Беларуская зямля ў гэты час вайны была пакрыта густой сеткай лагераў смерці, дзе за гады варожага панавання было знішчана звыш мільёна савецкіх ваеннапалонных і жыхароў Беларусі. Для яўрэйскага насельніцтва былі створаны гета. Яны сталі месцам масавай бойні, дзе загінулі сотні тысяч яўрэяў. З набліжэннем лініі фронту да Беларусі акупанты ўзмацнілі расправу з насельніцтвам, вывозілі ў рэйх тэхналагічнае абсталяванне і сыравіну. 7 верасня 1943 г. нямецкая армія атрымала загад ператварыць тэрыторыю, якую яна пакідае, у "зону пустыні". Нямецкія войскі з педантычнасцю выконвалі гэты загад. За перыяд нямецкага генацыду на Беларусі гарадское насельніцтва рэспублікі страціла звыш 1063 тыс. жыхароў, беларуская вёска - 445 594 мірных жыхароў. На беларускай зямлі нямецкія акупанты закатавалі 810 000 савецкіх ваеннапалонных. Як і ў іншых краінах Еўропы ў Беларусі немцы спрабавалі выкарыстаць калабарацыянісцкі рух. Калабарацыяністы (ад франц. слова соllаbоrаtіоn-супрацоўніцтва) - асобы, якія супрацоўнічалі з акупацыйнымі ўладамі. Да калабарацыяністаў на Беларусі можна аднесці супрацоўнікаў інстытутаў мясцовага самакіравання і паліцыі, у іх ліку Беларускай народнай самадапамогі (БНС), Беларускага корпуса самааховы (БКС), Саюза беларускай моладзі (СБМ), Беларускай цэнтральнай рады (БЦР) і Беларускай краёвай абароны (БКА). Па розных звестках, калабарацыянісцкі рух на Беларусі налічваў 80-100 тыс. чалавек, значная колькасць з якіх была далучана да яго акупантамі і іх памагатымі шляхам прымусу. Беларуская народная самадапамога (БНС) была створана ў кастрычніку 1941 г. па загаду генеральнага камісара Беларусі В. Кубэ. Кіруючым органам з'яўлялася Цэнтральная рада, якой падпарадкоўваліся акруговыя, раённыя і валасныя аддзелы. Практычна БНС займалася вырашэннем толькі сацыяльных пытанняў: зборам грашовых і матэрыяльных каштоўнасцей, прадуктаў харчавання і вопраткі, аказвала матэрыяльную дапамогу лаяльным да акупантаў, вярбавала новых членаў. Напачатку такая дзейнасць БНС у пэўнай ступені адпавядала інтарэсам германскіх акупацыйных уладаў. Але паступова Беларуская народная самадапамога набывае рысы палітычныга руху. Дзеля дасягнення сваёй галоўнай мэты - самакіравання ў складзе германскага рэйха, кіраўніцтва БНС дамаглося ад немцаў дазволу на фарміраванне з лета 1942 г. ваенізіраваных фарміраванняў пад назвай Беларускі корпус самааховы (БКС). Было сфарміравана 20 батальёнаў, але ваеннага значэння яны не атрымалі, паколькі належнага ўзбраення немцы ім не далі, многія ў БКС былі мабілізаваны прымусова. У сакавіку 1943 г. на з'ездзе Цэнтральнай рады і акруговых кіраўнікоў БНС быў выпрацаваны мемарандум, які патрабаваў ад нямецкіх уладаў поўнай аўтаноміі Беларусі і стварэння беларускага ўрада і беларускага войска. Падобныя дзеянні кіраўніцтва БНС не спадабаліся нямецкай адміністрацыі. У выніку кіраўнік БНС І. Ермачэнка быў зняты з пасады і высланы з Беларусі. Яго месца заняў В. Іваноўскі. Паводле распараджэння германскіх уладаў ад І8 сакавіка 1943 г., дзейнасць БНС у далейшым абмяжоўвалася толькі аховай здароўя і матэрыяльнай дапамогай насельніцтву. Дзеля ажыццяўлення прагерманскай маладзёжнай палітыкі на Беларусі 22 чэрвеня 1943 г. быў створаны Саюз беларускай моладзі (СБМ). Цэнтральны штаб СБМ на чале з М. Ганько і Н. Абрамавай знаходзіўся да ліпеня 1944 г. у Мінску, а потым перабраўся з шэрагам іншых інстытутаў беларускіх калабарацыяністаў у Берлін. Пры штабе было 4 аддзелы, у тым ліку і "Працоўная група" па вярбоўцы і адпраўцы моладзі на работы ў Германію. На месцах былі створаны акруговыя і раённыя штабы СБМ. Члены арганізацыі насілі спецыяльную форму, мелі свой друкаваны часопіс "Жыве Беларусь". "Саюз беларускай моладзі" знаходзіўся пад кантролем аддзела моладзі генеральнага камісарыята "Беларусь". СБМ налічваў у 1944 г. 12 635 чалавек, з якіх да 5 тыс. былі накіраваны на работу і вучобу ў Германію. У снежні 1943 г., калі быў вызвалены ад нямецкіх акупантаў шэраг раёнаў Усходняй Беларусі, на тэрыторыі Генеральнай акругі "Беларусь" акупацыйнымі ўладамі было аб'яўлена аб стварэнні дапаможнага дарадчага органа нямецкага кіравання на Беларусі - Беларускай цэнтральнай Рады (БЦР). У склад БЦР уваходзіла 14 чалавек. Яе кіруючым органам быў прэзідыум на чале з Р. Астроўскім. Структурна БЦР складалася з 12 аддзелаў. Фармальна германскія акупацыйныя ўлады перадалі ў сферу падпарадкавання БЦР справы сацыяльнага забеспячэння, культуры, адукацыі і абароны. Толькі ў сакавіку 1943 г. БЦР атрымаў ад немцаў дазвол на стварэнне большых, чым раней, узброеных фарміраванняў. Пад назвай Беларуская краёвая абарона (БКС) было сфармірована 55 батальёнаў. Пры наступленні Чырвонай Арміі большасць мабілізаваных у склад БКС перайшлі на яе бок, да партызан, разыйшліся па хатах. Адным з найбольш значных мерапрыемстваў у гісторыі БЦР быў ІІ Усебеларускі кангрэс, які адбыўся 27 чэрвеня 1944 г. у Мінску. Ён быў скліканы па прапанове прэзідэнта БЦР Р. Астроўскага з дазволу генеральнага камісара Беларусі К. фон Готберга. Удзельнікі ІІ Усебеларускага кангрэса накіравалі прывітальную тэлеграму А. Гітлеру. Усебеларускі кангрэс, скліканы за некалькі дзён да вызвалення Мінска, больш нагадваў спектакль. 30 чэрвеня 1944 г. большасць членаў БЦР пакінула Мінск і накіравалася ў Кёнігсберг, а адтуль у Берлін, дзе рэзідэнцыя БЦР знаходзілася да поўнага разгрому фашысцкай Германіі Перамога Чырвонай Арміі на франтах вайны, актыўная дзейнасць беларускіх партызан і падпольшчыкаў, патрыятызм і разважлівасць насельніцтва рэспублікі не дазволілі нямецкім акупантам ажыццявіць у поўнай меры свае мэты на беларускай зямлі. У выніку за час акупацыі апынуўся знішчаным кожны чацвёрты жыхар Беларусі. Матэрыялы Нюрнбергскага працэсу над галоўнымі нямецкімі ваеннымі злачынцамі сведчаць, што знішчэнне насельніцтва нацыстамі, у тым ліку і ў Беларусі, насіла спланаваны і наўмысны характар. Прыродныя багацці Беларусі варварску знішчаліся і рабуюць. За час акупацыі тут знішчана 1,5 млн. га лесу, а лясістасць ў рэспубліцы за час вайны знізілася да 21,5%, што з'явілася найбольшым паказчыкам за ўсю гісторыю знішчэння лясістасці у краі. Гітлераўцы разбурылі помнікі нацыянальнай беларускай культуры, абрабавалі і знішчылі практычна ўсе медыцынскія ўстановы, паліклінікі і амбулаторыі. У цэлым у выніку акупацыі Беларусі без прытулку засталося каля 3 млн. жыхароў. Агульная шкода рэспубліцы, нанесеную акупантамі, складаў, па няпоўных дадзеных, 75 млрд. руб.
