У прыродзе можна назіраць дзіўную з'яву. Мёртвая халодная і непрыступная скала прастаіць мільёны гадоў, вытрывае гарачую спёку і траскучыя марозы, дажджы ды навальніцы. А вось такое маленькае насенне бярозы, мікраскапічная і кволенькая крупінка, трапіўшы ў расколіну скалы і пусціўшы карэнне, з часам пранікае ўсё глыбей у цвердзь. І праз нейкі час настае момант, калі непрыступная скала, якая памятае іхтыязаўраў і мамантаў, раптам не вытрымлівае націску бярозкі і рассыпаецца. Бо здаровы і дужы расток заўсёды знойдзе разумную дарогу, каб прабіцца да сонца, да кіслароду, да сокаў. Гэтак і з чалавекам. Не ў асаблівым розуме, не ў фізічнай сіле, не ў прыгажосці яго моц. Значэнне яго ў мэце, у велічы сэрца, у сутнасці імкненняў. Творчасць - вынік фізіялагічнай патрэбы, вынік інстынкту дзеяння. Такога ж магутнага, як прывязаннасць у чалавека да родных мясцін, патрэба ў дзіцяці пераадольваць перашкоды, у птушкі спяваць, а ў рыб плысці супроць цячэння горнай ракі.
